பன்னாட்டுப் பகலுணவு உப்புமா

எங்கள் பஞ்சாயத்து யூனியன் ஆரம்பப் பாடசாலை ஒரு பாடசாலையே அல்ல. அது ஒரு காளிகோவில் திண்ணை. மேலே தேள் பூரான் வசிக்க ஏதுவாக நாட்டு ஓடு போட்டு கூரையெல்லாம் உண்டு. செவ்வாய் வெள்ளி நாட்களில் படுஜாலி. காலையில் பூசாரி வந்து நீர்விளாவி, பூச்சாத்தி, மணியடித்து, பாட்டெல்லாம் உரக்கப் பாடி பூசை முடிக்க பதினோரு மணி ஆகிவிடும். ஆசிரியர்கள் இதற்கும் மீறி குரல் எழுப்பிப் பாடஞ்சொல்ல முடியாதாகையால், எங்களுக்கு பக்தியோடு மோனத்திலிருப்பதைத் தவிர வேறேதும் செய்ய இயலாது. இது எல்லா வகுப்புக்கு மாணவர்களுக்கும். ஆனால் ஐந்தாம் வகுப்பில் முதலிரண்டு ரேங்க் வரும் மாணவர்களின் கொண்டாட்டம் யாருக்கும் கிடைக்காது. அவர்கள் வருடம் பூரா காலை வகுப்புக்கே வரத்தேவையில்லை. ஐம்பது சிரார்களுக்கு மதிய உணவு உப்புமா செய்வதுதான் அவர்களின் காலை நேர கல்வி. பள்ளியில் பியூன் எல்லாம் அக்காலத்தில் கிடையாது. ஆசிரியர் பாடம் நடத்த வேண்டும். நன்றாகப் படிக்கும் மாணவர்கள் சமையல் செய்ய வேண்டும். இந்த தர்க்கத்தை வெல்ல யாரால் முடியும். இப்படியாகத்தானே நானும் என் சத்துணவுச் சமையல் இணை 'ம' வும் உற்ற நண்பர்களானோம்.

அரிசி, ரவை, கோதுமை, சர்க்கரை, பால் என்று ஒரு தமிழன் உயிர்வாழத் தேவையான எதுவும் கடைகளில் கிடைக்காத காலம். அப்போது எல்லா மளிகைக்கடைக் காரரும் பதுக்கல்காரர்கள்தாம். இப்போது நாம் எல்லோரும் கையூட்டு அளிப்போராக இல்லையா, அதுபோலத்தான். ஆனால் சத்துணவுக்கூடங்களுக்கு அமெரிக்க உதவித்திட்டம் இருந்ததால் சில பண்டங்கள் மாதத்தவணைகளில் வரும். எங்கள் தலைமையாசிரியர், உதவி ஆசிரியர் இருவரும் ஊராட்சி ஒன்றிய அலுவலகத்திற்கு (15 கி.மி) சைக்கிளில் சென்று மூட்டைகளையும் எண்ணெய் டின்களையும் கொண்டு வருவார்கள். அதைவைத்து செய்யக்கூடிய ஒரே உணவு உப்புமாதான்.

பண்டம்: பன்னாட்டு பகலுணவு உப்புமா
-----------------------------------
(ஐம்பது கிராமிய, உழைக்கும் மக்களின் சிரார்களுக்கு).

தேவையான பொருட்கள்:
--------------------------------------
1. பர்கர் ரவை என்றழைக்கப் படும் உடைத்த கோதுமை - ஐந்து படி
2. சோயா எண்ணெய் - கால் படி
3. csm மாவு என்றழைக்கப் படும் சத்துமாவு - அரைப்படி
4. சின்னவெங்காயம், கடலைப் பருப்பு (ஒரு பிடி),
கறிவேப்பிலை, கொத்தமல்லித்தழை, (ஒரு பிடி)
இஞ்சி (ஒரு துண்டு)
ஊசி பச்சை மிளகாய் (இருபது)
5. தேவையான அளவு நீர், உப்பு.

செய்முறை
-----------
ஒன்றாம், இரண்டாம் ரேங்க் வாங்கும் ஐந்தாம் வகுப்பு மாணவர் இருவரையும் எட்டு நாற்பது இறைவணக்கம் முடிந்தவுடன் சமையலறைக்கு விரட்டிவிடவும். அவர்கள் இருவரும் சமையலறையை சுத்தம் செய்து, அடுப்பின் சாம்பல் வழித்துக் கொட்டி, தென்ன ஓலை, பருத்தி மார், வரட்டி, விறகுத்துண்டங்கள் எல்லாம் சேர்த்துவைக்க முக்கால் மணிநேரம் ஆகும். இருவரும் உட்கார்ந்து கதை பேசிக்கொண்டே கண்ணில் நீர்வழிய வெங்காயத்தை உரித்து (வெங்காயம்னாலே அப்போது சின்ன வெங்காயம் தாங்க. இப்போது வெங்காயம் என்றழைக்கப்படும் பெரிய வெங்காயம், பல்லாரி வெங்காயம் அன்று அழைக்கப் படும். கிராமங்களில் கிடைக்காது. டவுனுக்குத்தான் போய் வாங்க வேண்டும். பீன்ஸ், காரட் போன்ற 'மலைக்' காய்களும் தான்) , மிளகாய், இஞ்சி அறுத்து வைக்க இரண்டு பீரியட் முடிந்துவிடும். இடைவேளை தானே. அப்போது போய் ஆசிரியரக் கூப்பிட்டால் அவர் வந்து, அடுப்பில் எல்லாம் அடுக்கி, மண்ணெண்ணெய் ஊற்றி, வரட்டியை பற்றவைத்து விட்டுப் போய்விடுவார்.




சிறுவர்கள் இருவரும் அந்தப் பெரிய குண்டானை அடுப்பில் ஏற்றி, சோயா எண்ணெய்யை ஊற்றவேண்டும். எண்ணெய் காய்ந்து வாசம் வந்தவுடன் ( அந்தச் சோயா எண்ணெய் சும்மா முகர்ந்தாலே குமட்டும். காய்ந்தவுடன் அதன் சுகந்தமே தனி) கடுகைப் போட்டு வெடித்து அடங்கிய உடன், கடலைப் பருப்பைப் போட்டு மரத்துடுப்பால் மெல்லக் கிண்ட வேண்டும். பிறகு மிளகாய், வெங்காயம், கறிவேப்பிலை, கொத்தமல்லி என்று அதே வரிசையில் ஒவ்வொன்றாகப் போட்டு அது வணங்கிய உடன் அடுத்ததைப் போடவேண்டும். எல்லாம் வெந்ததும் ரெண்டுவாளித் தண்ணீர் ஊற்றிவிட்டால் இரு பயல்களும் திரும்பவும் கொஞ்சநேரம் கதையளக்கலாம். (இப்போது நானும் 'ம' வும் மெல்லத்துடுப்பை வலித்து, கடலைப் பருப்புகளை ஒவ்வொன்றாகப் பொறுக்கி தின்றுகொண்டே, (முதலில் எண்ணெயில் வறுபட்டு பின் வெந்நீரில் பாதிவெந்து அதன் ருசியே தனி) அடுப்பை எரியவைத்துக் கொண்டு இருப்போம்).

நீர் கொதிக்கும் போது பர்கர் ரவையை ஒரு சிறுவன் போட மறு சிறுவன் துடுப்பால் கிளறிக்கொண்டே இருக்க வேண்டும். ஒரு ஐந்து நிமிடம் கழித்து ஆசிரியரிடம் ஓடிப் போய் கூற அவர் வந்து பார்ப்பார். அடுத்த கட்டம் மிகக்கடுமையானது. அதை சிறுவர்கள் செய்யவே இயலாதது. அது அந்த csm மாவைப்போட்டு கிளறுவதுதான். அதைப்போட்ட வுடனே கட்டிகட்டியாய்ச் சேர ஆரம்பித்துவிடும். ஆசிரியரே அதைத் துடுப்பால் கிளறி முடிக்கும்போது மூச்சுவாங்கி விடுவார். ஒரு வாய் சுவைத்துப் பார்த்துவிட்டு ஆசிரியர் மறுபடியும் கடைசி பீரியட்ஐத் தொடர சென்றுவிடலாம். சிறுவர்கள் அடுப்பை சற்று நேரம் சிறுதீயாய் எரித்து, குண்டானை மூடி கொஞ்சம் பொறுத்து விறகையெல்லாம் இழுத்து அணைத்து விட வேண்டும். அப்புறம் கைகால் கழுவி பத்து நிமிடம் காக்கை, அணில் இவற்றோடு ஆடிக்கொண்டிருந்த்தால், உணவு மணி சரியாக அடித்து விடும்.


சமையலை முடித்து விட்டு நானும், 'ம' வும் வீட்டுக்கு ஓடி அம்மாக்கள் சமைத்ததை சாப்பிடவேண்டும். பின்பு மதியம் ஓடிவந்து வகுப்பில் பாடம் படிக்கவேண்டும். (இப்படி ஐந்தாம் வகுப்பிலேயே ஏறக்குறைய ஐம்பது பேருக்கு உப்புமா செய்ததால் இப்போதும் வீட்டில் நான்தான் உப்புமா எக்ஸ்பர்ட்).

நானும் 'ம' வும் நல்ல நண்பர்கள் ஆகிவிட்டோம். மாலைகளில் சேர்ந்து கிராமம் பூராவும் சுற்றித்திரிவோம். 'ம' விவசாயியின் மகன். நானோ ஆசிரியர் பையன். எனக்கு எப்போதும் அவர்களின் நிலத்தில் வார விடுமுறை நாட்களில் திரியப் பிடிக்கும். வரட்சியும், மழைக்காலமும் ஒருங்கே பாடுபடுத்தும் புன்செய் நிலம் அவர்களுடையது. துவரையும், உளுந்தும், கடலையும், மானாவாரிப் பருத்தியும் முப்பது நாற்பது தென்னையும் விளைந்த நிலம்.



நாங்கள் ஆறாம் வகுப்பு சென்றபோது, கிராமத்திற்கு கோவை வேளாண்மைக் கல்லூரியிலிருந்து வட்டார வளர்ச்சி அலுவலருடன் சில அதிகாரிகளும் வந்து இரண்டு நாள் 16mm ப்ரொஜெக்டரில் தீவிர விவசாய முறைகளைப் பற்றி ஊரிலிருந்த அனைவரையும் கூட்டி விளக்கினர். வீரிய விதைகளும், பூச்சிமருந்துகளும் பரவலாயின. நாட்டுப் பருத்தியிலிருந்து சுஜாதா, சுவின் என்ற நீண்ட இழைப் பருத்திகளுக்கு 'ம' வீட்டில் மாறினார்கள். ஒன்பதாம் வகுப்பு படிக்க நான் பொள்ளாச்சிக்குச் சென்றுவிட்டேன். இரண்டுவருடங்கள் சென்ற பின் ஒரு விடுமுறையில் கிராமத்திற்கு சென்றபோது 'ம' பாலிடால் என்ற பூச்சிக்கொல்லி குடித்து இறந்து விட்டதாக அம்மா சொன்னார்கள். அவன் வீட்டிற்குச் சென்று அவன் அன்னையிடம் பேசிவிட்டு வந்தேன். நாட்டை பிச்சைக்கார நிலைமையிலிருந்து உணவு உபரி நாடாக மாற்றியது பசுமைப் புரட்சிதான். அந்த பசுமைப் புரட்சிக்கு, அந்த சோதனைக்கு சிறு, குறு விவசாயிகள் கொடுத்த விலை ஆகப் பெரியது.

ஒரு சிலர்

நேற்றிலிருந்து இருக்கும் செயலற்ற இந்த மனநிலையில், நாட்டை இன்றைய
நிலைக்குத் தூக்கி நிறுத்திய சில சாதனையாளர்களைப் பற்றி எழுதுகிறேன்.
அப்படித்தான் ஒவ்வொருமுறையும் எழவேண்டியிருக்கிறது. நாடு சுதந்திரமடைந்து சுமார் இருபது
இருபத்தைந்து ஆண்டுகள் மிகப் பெரும் தடைகளைக் கடக்க வேண்டியிருந்தது.
அவற்றுள் மிக முக்கியமான ஒன்று மக்களுக்கு போதிய உணவு இல்லாமை. உணவு
கிட்டாமை அல்ல. உணவு இல்லாமை. இதன் முக்கியத்துவத்தை உணர்ந்து முதல்
ஐந்தாண்டுத் திட்டதிலேயே பன்னோக்கு அணைகள் கட்டுதல் போன்ற திட்டங்களை
நடுவண் அரசு செயல் படுத்தத் தொடங்கியது. ஆனாலும் 60 களின் இறுதிவரை
கடுமையான பஞ்சங்கள் ஏற்பட்டன. பஞ்சங்கள் என்றால் உணவு கையிருப்பில்
இல்லாத நிலை. எத்தனை காசு கொடுத்தாலும் உணவு கிடையாது. உணவுக்கிடங்குகள்
காலி. சில பதுக்கல் காரரைத் தவிர்த்து ந்டுவண் அரசே நினைத்தாலும் உணவை
எங்கிருந்தும் கொணர முடியாது. PL480 போன்ற உதவித்திட்டங்கள் மூலம் அரசு
அமெரிக்காவிலிருந்து கோதுமை இறக்குமதி செய்தது. தமிழ்நாட்டின் மதிய உணவுத்
திட்டத்திற்கும் உடைத்த கோதுமை, சோயா எண்ணெய், CornMaizeSoya கலந்த
சத்துப் பொடி என மூட்டை மூட்டையாக வரும். இதைக்கொண்டு உப்புமா போல் ஏதோ
கிளறி பள்ளிச் சிறார்களுக்கு மதியஉணவாக அளிக்கப் படும். பல கிராமங்களில்
சத்தான உணவு என்று ஒரு வேளையாவது சாப்பிட்டவர்கள் இப்பள்ளிச்
சிறார்கள்தாம். இந்தக் கையறு நிலையிலிருந்து நாட்டை வெளிக்கொணர முதலில்
அப்போதைய பிரதமராயிருந்த லால் பகதூர் ஸாஸ்திரியும், அவரின் அகால
மரணத்திற்குப் பின் வந்த இந்திரா காந்தியும் முழு மனதோடு செயல் பட்டனர்.
அதனை செயல் படுத்தியவர்களில் முக்கியமானவர்கள் அரசியல்வாதியான
சி. சுப்ரமணியமும், அறிவியலாளரான எம். எஸ். ஸ்வாமினாதனும்.




எத்தனையோ இகழ்ச்சிகளையும், சந்தேகங்களையும் மீறி அவர்களின் சேர்ந்த
நடவடிக்கைகள் நாட்டின் பசுமைப் புரட்சிக்கு அடிகோலின. ஐந்து வருடங்களில்
தொடங்கி, எழுபதுகளின் முடிவுக்குள் இந்நாட்டின் விவசாயிகள்
தொடர்ந்து பம்பர் ஹார்வெஸ்ட் என்று குவித்தார்கள். அதற்குப் பின் நாட்டில்
ஏதாவது ஒரு பகுதியில் உணவு இல்லை என்றால் அது அரசின் தவறு மட்டுமே, உணவு
கையிருப்பில் இல்லாததால் அல்ல என்ற நிலைமை வந்தது. இது ஒரு மாபெரும் சாதனை என்றே சொல்லவேண்டும். உயர் அறிவியலும், சரியான அரசியலும், மக்களின் அயராத உழைப்பும் சேர்ந்து சாதித்தது இது.
எத்தனை நாடுகள் இப்படி வெற்றி கண்டுள்ளன என்பதை நாம் எண்ணிப் பார்க்கலாம்.
உணவுத்துறையில் அடுத்த சாதனை இதற்குச் சற்றேனும் சளைக்காத வெண்மைப்
புரட்சி. மீண்டும் 60 கள். பால் வேண்டுமென்றால், தன் சொந்த மாட்டில்
பால்காரர் கறந்து கொணர்ந்து தருவதுதான். கிராமத்துக் கால்நடை வளர்ப்போர்
ஏதோ படிக்கு 20 பைசா என்றவகையில் நகரத்து வியாபாரிகளுக்கு விற்றுக்
கொண்டிருந்தனர். நகரங்களுக்கும் உறுதிசொல்லப்பட்ட வினியோக முறைகள்
கிடையாது. இந்த சந்தர்ப்பத்தில், விவசாயிகள், கிராமப் பெண்கள் இவர்களுடைய
உழைப்பில் வரும் பாலுக்கு சரியான விலைகிடைக்கவும், நகரமக்களுக்கு சரியாக
தவறாமல் பால் கிடைக்கவும் வழிகாணவேண்டுமென வந்த ஒரு அரச அதிகாரிதான்
வர்கீஸ் குரியன்.

குஜராத்தில் அமுல் என்னும் கூட்டுறவுப் பால் பண்ணையை ஆரம்பித்து, அவர்
நடத்திய புரட்சி ஈடு இணை இல்லாதது. அன்றைக்கு பன்னாட்டு நிறுவனமான நெஸ்லே
எப்படி பிரதமர் வரை லாபி செய்து ஐரோப்பிய, நியூசீலாந்து பால்ப் பொடி
இறக்குமதிக்காக வக்காலத்து வாங்கி, இந்தியாவால் தனக்கு தேவையான பால்
உற்பத்தி செய்ய இயலாது என்றெல்லாம் நிரூபிக்க பாடுபட்டது, அதை எப்படி
அமுல் முறியடித்தது என்பதெல்லாம் பெரும் கதை. இன்று இந்தியா உலகின் பால்
உற்பத்தி செய்யும் நாடுகளின் வரிசையில் எங்கிருக்கிறது தெரியுமா? இதுவும் ஒரு அறிவியல் + அரசியல் + உழைக்கும் மக்கள் பெற்ற வெற்றிதான்.


அடுத்தது எண்பதுகள். நாட்டில போதுமான அளவு உணவு தானியங்கள் விளைகின்றன. தேவையான அளவு பால் உற்பத்தியாகிறது. ஆனால் எல்லோருக்கும் தேவையான அளவு புரதம் கிடைக்கிறதா? மீண்டும் ஒரு அறிவியலாளர். டாக்டர். பி.வி. ராவ்.



இப்போது துறை: கோழி வளர்ப்பு. பத்தே வருடங்கள். நாட்டில் முட்டை உற்பத்தி இருபது
மடங்கு கூடுகிறது. உலகின் மிகச் சிறந்த பண்ணைகளும், கோழி இன தலைமுறைத்
தொடர்களும் இந்தியாவில். உலகின் இரண்டாவது (அல்லது ஒன்றாவதா?) இடத்தில்
இந்தியா. இவை அனைத்தும் இந்தியர்களால் திட்டமிடப் பட்டு, மிகுந்த
எதிர்ப்புகளுக்கிடையில் நவீன அறிவியலின் உதவியுடன் தன்முனைப்புடைய சிலரால்
மக்களின் உழைப்போடு பன்னாட்டு சந்தைகளுடன் போட்டியிட்டு இந்தியர்கள்
செய்து காட்டிய சாதனைகள். இது ஒரு புறம்தான். இன்று இந்தியா முற்றிலும்
இருண்ட கண்டமாக இல்லாமல் ஏதோ பிரகாசமாக சிலருக்கும் மங்கலாக பலருக்குமம்
ஒளிர்கிறது என்றால் அதற்கு காரணமாக இருந்தவர்களுள் இவர்கள் ஒரு சிலர்.

இன்றைக்கு நாமெல்லாம் புட் கோர்ட்களுக்குப் போய் டீப் பேன் பீட்ஸா
சாப்பிடும் போது ஒருமுறை மனதிற்குள்ளே நினைவுகூறத்தக்கவர்கள்
இவர்கள்.

கல்வி, உயர்கல்வி பற்றி ...1

கடந்த இரு தினங்களாக பத்ரி மற்றும் வெங்கட் இன் பதிவுகளும், அவற்றிற்கு வரும் பின்னூட்டங்களும் மிகவும் முக்கியமானவை. சிறந்த கல்வி நிலையங்கள், கல்விச் சிறப்பு என்ற கருத்துகள் சாதி பற்றிய விவாதங்களாக மாறிவிட்டதாக சிலர் வருந்தலாம். அனால் அனைத்தும் தொடர்புடையன ஆகையால் நாம் இதைப் பற்றியெல்லாம் பேச நல்ல சந்தர்ப்பம் என்றுதான் நினைக்கிறேன். வெளிப்படையாக முதலிலேயே இரண்டு விஷயங்களை சொல்லிவிடுகிறேன். ஒன்று - நானோ, என் உடன் பிறந்தோரோ அரசின் எந்த இடஒதுக்கீட்டின் மூலமும் பயன் பெற்றவர்கள் அல்லர். இரண்டு - நான் கிராமத்து பஞ்சாயத்து ஆரம்பப் பள்ளியிலிருந்து நாட்டின் மிகச் சிறந்த ஆய்வுநிலையம் வரை எல்லாவிதமான கல்விநிலையங்களிலும், மக்கள் செலவில், கற்றிருக்கிறேன். எந்த பிராமணரும் நான் பயின்ற எந்தக் கல்வி நிலையத்திலும் சாதியை முன்வைத்து அறிவை மறுத்ததில்லை. (உடனே கிளம்பிவிடாதீர்கள். பிராமணீயத்தின் மற்றொருமுகமான சூத்திரனுக்கு மறைபொருளை கற்றுத்தராதே என்பதும் தெரியும். ஆனால் அது கருத்துலக சண்டை. அதை தனியாகப் போடலாம். சரியா) . இட ஒதுக்கீடு சம்பந்தமான சில கருத்துக்களை முன்வைக்கிறேன்.

1.குடும்ப ஏழ்மையை கணக்கில் கொண்டு இட ஒதுக்கீடு செய்ய வேண்டுமென்பது ஒரு புது வாதம். இதை விவாதித்து ஏதேனும் நியாயம் இருந்தால்தான் நடைமுறைப்படுத்தவேண்டும். சமுதாயத்தில் பல தலைமுறைகளாக சாதியின் காரணமாக அடிமைப் படுத்தப் பட்டவர்களுக்கு இட ஒதுக்கீடு என்ற முதல் நோக்கமே அதன் எதிர்பார்த்த விளைவுகளை ஏற்படுத்தி விட்டதா என்பதை சரிபார்த்த பின்னரே அடுத்த கட்டமாகிய ஏழ்மை பற்றிய விவாதத்தை துவக்கவேண்டும். முதல் நோக்கமே அகில இந்திய அளவில் இன்னும் நிறைவேறவில்லை என்பதே என் கருத்து. பிராமணரைத்தவிர்த்த பிற சாதியின மாணவர் தமிழகம், ஆந்திரம், மராட்டியம், கேரளம் என்ற மூன்று நான்கு மாநிலங்களைத் தவிர மற்ற மாநிலங்களிலிருந்து ஐஐடி/ஐஐஎஸ்ஸி இவற்றில் பயில்வது அரிதாகவே இன்னும் இருக்கிறது. 80 களின் முதலில் ஐஐஎஸ்ஸியில் ஏன் தமிழகத்திலிருந்து மட்டும் இளங்கலை பொறியியல் மாணவர் அதிகம்
அங்கே சேர்கிறார்கள் என்பதப் பற்றி ஒரு கேள்வி வந்தது. 80 பேர் கொண்ட எங்கள் பேட்ச் இல் 37 பேர் தமிழகத்தில் இருந்து. இது ஒரு அகில இந்தியத் தேர்வின் முடிவில். இதை சரி செய்ய காரணங்களை ஆய்வதற்காக நாங்கள் students council இல் ஒரு சர்வே நடத்தினோம். அப்போது கண்ட சில உண்மைகள் இன்னும் இருக்கின்றன. அது இந்தியாவின் பல மாநிலங்களில் கல்வி இன்னும் பரவலாக்கப் படவில்லை என்பதுதான். மாநில அரசுகளின் செயல்பாடே இதற்குப் பெரும் காரணமாக இருக்கிறது.
சாதியை முன் வைத்து அளிக்கப்படும் இட ஒதுக்கீடு பற்றிய என்னுடைய இப்போதைய கருத்து இதுதான்:
இது தமிழகத்தை பற்றிய என்னுடைய கருத்து. மற்ற மாநிலங்களில் நிலைமை வேறு.

2. இப்போதைக்கு, தமிழகத்தில் முன்னேறிய, ஆளும் சாதிகள் ஏறக்குறைய கல்வி/அரசு அலுவல்கள் மற்றும் இதர ஆதிக்க மையங்களில் போதுமான அளவு பிரதிநிதுத்துவப் பட்டு இருக்கிறார்கள். அதற்கு தமிழகத்தில் சென்ற நூற்றாண்டில் நடந்த அரசியல் போராட்டங்கள் காரணமாக இருக்கலாம். முக்கிய காரணங்களாக நான் கருதுவது: தமிழகத்தில் ஆரம்பமுதலே தொடக்கக் கல்வியும் இடைநிலைக் கல்வியும் அரசுகளினால் போற்றி வளர்க்கப் பட்டது. காமராசர் கொண்டுவந்த, பின்னர் கழக அரசுகளால் இன்னும் தீவிரமாக அமல்படுத்தப் பட்ட பகல் உணவுத்திட்டம் இதில் மிக முக்கிய பங்காற்றியது. இன்றைய அரசு மீண்டும் பகலுணவில் முட்டை சேர்த்ததை ஆதரிப்போம். (இதைப்பற்றி எழுபதுகளிலும், தொடர்ந்தும் எதிர்ப்புத்தெரிவித்த சோ போன்ற அறிவி ஜீவிகள் இப்போதும் இதைப் பகடி (மட்டுமே) செய்யமுடியும் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டிருக்கிறார்கள்). எந்தக் கிராமத்திற்கும் ஒன்று/இரண்டு கிமீ தொலைவில் இன்று தமிழகத்தில் தொடக்கப் பள்ளிகள் உள்ளன. இந்த நிலை எல்லா மாநிலங்களிலும் வர நடுவண் அரசு மாநில அரசுகளை ஊக்குவிக்கவேண்டும் . இதற்காக மட்டும் இந்த பட்ஜெட்டின் படி நாம் அளிக்கும் அதிகப் படியான cess உபயோகப் படுத்தப் படுமானால் நான் பெருமகிழ்சி அடைவேன். இன்னும் 5% அதிகம் தரக் கூட சம்மதம். நாற்பது ஆண்டுகள் பல பரிமாணங்களிலும் (தொடக்கக் கல்வி ஊக்கம், கல்வியின் முக்கியத்தைப் பற்றிய பரப்புரை, மதிய உணவுத்திட்டம், இட ஒதுக்கீடு, அளவான குழந்தை எண்ணிக்கை
பற்றிய குடும்ப நலப் பரப்புரை, கிராம சுகாதார நிலையங்கள், மகளிர் சுகாதார நிலயங்கள்) அரசு செயல் பட்டதால் தமிழகத்தில் இன்றைய நிலைமை உயர் மற்றும் பிற்பட்ட சாதியினருக்கு ஏற்றத்தையே தந்துள்ளது. ஆனால் மேற்கூறிய இந்தக் கருத்து ஒரு ஆளும் சாதியினரின் 'கதையாடல்' தான். அதற்கும் காரணம் உண்டு. 60களின் இறுதியில் தொடங்கி நடந்த வேளாண்மைப் புரட்சி, எண்பதுகளில் தொடங்கிய தொழில்ப் புலம் சார்ந்த அரச திட்டங்கள் அனைத்தும், நிலமுடைமையாளர்களையும், முதல் உடைமையாளர்களையுமே நோக்கில் கொண்டு அவர்களின் முயற்சிகளின் பயன்பாட்டை அதிகரிப்பதற்காகவே தீட்டப்பட்டவை. இன்னிலையில் அவர்களின் குழந்தைகள் மிக விரைவில் அரசு ஏற்படுத்திய சாதகமான கல்விச் சூழலைப் பயன்படுத்தி பொறியியல், அறிவியல், மருத்துவம் கற்று மேலே வந்துவிட்டார்கள். நிலமற்ற, பொருளுடைமையற்ற பெரும்பாலும் தாழ்த்தப் பட்ட, மிகவும் பிற்பட்ட சாதியினர் இந்தச் சுற்றில் வெற்றிபெற இயலவில்லை. அதற்கு அடுத்த சுற்று இப்போது தொடங்குகிறது.

3. மேற்சொன்ன கருத்து மிகவும் பிற்பட்ட, தாழ்த்தப் பட்ட, தலித் சாதியினருக்குப் பொருந்தாது என்பது கண்கூடு. இன்றும் அவர்களின் நிலைமை ஒன்றும் பெரிதாக முன்னேறிவிடவில்லை. தற்போதைய அரசியல் மாற்றங்களே இதற்கு சாட்சிகளாக உள்ளன. மிகவும் பிற்படுத்தப் பட்ட, தலித் இனச் சார்புக் கட்சிகள் இப்போது தமக்குக் கிடைக்கும் பங்குக்கு போராட ஆரம்பித்துள்ளார்கள். இந்த அரசியல் செயல் பாடுகளை வன்முறை என்றும் கலாச்சார சீரழிவு என்றும் ஒரு பயங்கரமான ஜோக் ஆக நமது உயர்சாதி ஊடகங்கள் சித்தரிக்கின்றன. பின்னணியில் உள்ளது நாட்டின் ஏற்றத்தில் தாம் பங்கு பெற இயலாமை குறித்த ஆதங்கத்தின் வெளிப்பாடே ஆகும். அரசின் திட்டங்கள் உடனடியாக இத்தகய சமுதாய கீழ்த்தட்டு மக்களை குறிவைத்து செயல் பட வேண்டும். இட ஒதுக்கீட்டுக் கொள்கை மறுபரிசீலனை செய்யப்பட்டு, தற்போதைய ஆதிக்க சாதிகளுக்கு, ஒருதலைமுறைக்கு மட்டுமே இட ஒதுக்கீடு போன்ற மாறுதல்களும், தற்போது பிற்படுத்தப்பட்டதாக வகைப் படுத்தப் படும் சில சாதிகளை உயர்சாதிகள் என மாற்றம் செய்தலும் போன்றவற்றை செயல் படுத்தி, மிஞ்சும் இடங்களை மிக தாழ்த்தப் பட்ட, தலித், ஆதிவாசி இன மக்களுக்கு ஒதுக்க வேண்டும். இதனால் ' மெரிட்' என்னாவது என்ற சில எப்போதும் கேட்கும் அறிவுஜீவிக் கூச்சல்களை அலட்சியப் படுத்தலாம். 'மெரிட்' ஒரு மண்ணாங்கட்டியும் ஆகாது. (கடந்த பத்தாண்டுகளாக தமிழகத்தில் பொறியியல், மருத்துவ இடங்களுக்கு பிசி கோட்டாவுக்கும், மெரிட் கோட்டாவுக்கும் உள்ள
கட் ஆஃப் மதிப்பெண்களின் வித்தியாசம் என்ன?. 85 க்கும் 95 க்கும் 'அறிவில்' பெரிய வித்தியாசம் ஒன்றும் கிடையாது. 100 களையும் 90 களையும் வாங்கியிருக்கும் அனுபவத்தில் சொல்லுகிறேன். தேர்வில் 100 மதிப்பெண் பெறுவது ஒரு செயல்திறம்தான். "technique' மட்டுமே. 80/85 க்கு மேல் அது அதிர்ஷ்டம் மற்றும் தேர்வெழுதும் போது மாணவனுக்கு இருக்கும் முனைப்பு இவற்றைச் சார்ந்தது. விஷய ஞானத்தையோ, அறிவையோ குறிப்பது அல்ல). ஒரு அரசு நாட்டின் திட்டங்களைத் தீட்டுவது சமதர்ம சமுதாயத்தை ஏற்படுத்தான். 'மெரிட்' என்று அறியப்படும் தேர்வில் மார்க் வாங்கும் ஒரு குரங்கு வித்தைக்கல்ல என்பதை எல்லோரும் மனிதில் கொள்ளவேண்டும்.

4. இட ஒதுக்கீடு உயர்கல்வியிலும் தேவையா என்பது முக்கியமான ஒரு வாதம் ஆகும். இது இப்போதைக்கு இந்தியா மற்றும் அமெரிக்கா நாடுகளில் மட்டும் முக்கிய கேள்வியாக உள்ளது. அதற்குக் காரணம் இரு நாடுகளும் பல்கலாச்சார, பல்லினக்குழு உள்ளடக்கிய, ஜனநாயக நாடுகள். அடிமைப்படுத்தப் பட்ட, ஒடுக்கப் பட்ட மக்களும் இவ்விரு நாடுகளிலும் கணிசமாக உள்ளது முதன்மைக் காரணம். இரு நாடுகளின் கல்வியாளர்களும் இவ்விஷயத்தப் பற்றி நிறையப் பேசியிருக்கிறார்கள். நாமும் reservation என்பதை அமெரிக்கர்கள்போல் affirmative action என்று பெயர் மாற்றிவிட்ட்டால் நம் அறிவுஜீவிகளுக்கு இதெல்லாம் எளிதில் புரியுமோ என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. கல்வியில் இட ஒதுக்கீடு தவிர அரசு மற்றும் இப்போது பேசப்படும் தனியார்துறை இட ஒதுக்கீடு பற்றியும் கருத்துகள் பரிமாற்றம் தேவைப்படுகிறது. அமெரிக்காவில் நாங்கள் ஒரு affirmative action employer என அறிவிக்கும் பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் இங்கே முடியாது என்றா சொல்லிவிடும்? இதுவும் இந்திய மேலாண்மையார்களின் 'மெரிட்' திரிபு என்று எனக்கு சந்தேகமாக இருக்கிறது.

(இன்னும் தொடர்வேன்)

ஆண்ட்ரோமீடா வேட்டை

ஆண்ட்ரோமீடா வேட்டை
--------------------

அவரெல்லாம் வந்து
அருகருகே நின்று
அடுத்தாரின் கரம்பற்றி
சொற்றடங்கள் துடைத்தெறிந்து
கதிர்சாயக் குரலெழுப்பி
புரண்டாடும் தீங்காற்றாய்
விரைந்தசையும் வாள்வீசி
உருண்டோ யும் உடல்சேர்த்து
உடைமை எமதென்று
ஒவ்வொன்றாய் வால்பிணைத்து
தந்தங்கள் சேர்ந்ததிர
ஊர்மீழும் எம்சேனை
காத்திருக்கும் பெண்டிரெல்லாம்
உடல்பற்றி நிணம்வகுத்து
தணல்கூட்டி அரிநிரப்பி
வெண்சோறு வடித்தாங்கு
திசைவணங்கிச் சேர்ந்திசைக்க
பிறழ்ந்தேகும் காலக்கொழு
அகழ்ந்தவித்த எம்கணங்கள்
சிதறுண்ட கதைப்பாடல்
கேள்செல்லக் குழவியரே


-----------------------------------------------------

ஒரே ஒரு சொல்லுக்கு மட்டும் அது பெறும்சொற்பொருள்:

எம்'கணங்'கள் -இதில், கணம்: கூட்டம்;விலங்குக் கூட்டம் (கழக அகராதி)

-----------------------------------------------------