இலக்கர் - 3

"வாங்க பரன். அப்படி வெளிச்சத்தில் அமரலாம்" என்ற

காவல் அலுவலர் எழுந்து நின்றார். ஆறரை அடிக்குமேல் இருந்தார். கூட்டாட்சியின் எப்பகுதி என்று கணிக்க முடியவில்லை.

"என் பெயர் குமார். நீங்கள் ஹோசூர்தானே."
"ஆம். பிறந்து வளர்ந்த ஊர்"
இருக்கை சூழ்ந்து பரனைத் தாங்கியது. காவல் அலுவலகத்தில் இத்தனை வசதி இருக்கும் என அவன் எதிர்பார்க்கவில்லை.

"தாய், தந்தை ஐந்தாண்டுப் போரில் மரித்தார்கள். அதைப்பற்றி வேண்டாம். உங்கள் தங்கை ..."
"தென்னாப்பிரிக்காவில். லெசோதொ"
"பணி நிமித்தமா?"
"இல்லை. அவள் இணைதேடிப்போன இடம்"
"எங்கே கல்விகற்றார்?"
"பூனா"
"என்ன பயின்றார்?"
"கோள்திருத்தம்"

நிறைய கேள்விகள் குடும்பத்தைச் சுற்றியே இருந்தன. அனைத்தும் கூட்டரசுத் தரவுகளில் இருக்கும். அதிலிருந்தே அவை முக்கியமானவை அல்ல என்று உணர்ந்து சரியான கேள்விக்குக் காத்திருந்தான் பரன்.

"கவியை எத்தனை நாட்களாகத் தெரியும்"
"இரண்டு மாதங்கள்" அவனுக்கே சந்தேகமாக இருந்தது.

இரண்டே மாதங்கள் தானா? அதற்குள்ளே எப்படி? சொன்னால் சீறுவாள்.

"கவியின் ஆசிரியரை சந்தித்திருக்கிறீரா பரன்"
"ஒரே ஒரு முறை"

அவன் மறக்க நினைத்த சந்திப்பு. மனிதன் உடல் என்றால் மூளையை பாதுகாப்பாக வைத்திருக்க இயற்கை வடிவமைத்த கொள்கலன் என்பதை நிறுவ இரண்டுமணிநேரம் செலவழித்தார். வெளியேறி கவியை ஒரு அரச மரத்தடியில் இழுத்து உட்காரச் செய்து
"இன்னும் ஐந்து நிமிடம் பேசியிருந்தால் அம்மனிதருக்கு கொள்கலனைப் பிரித்துக் காட்டியிருப்பேன்." என்றான்.
"கவலைப் படாதே. மூளையைப் பற்றி ஒரு நாள் கற்றுத்தருகிறேன்" சிரித்த கவிக்கு அன்று நாள் சரியிருக்கவில்லை.

"அவர் நேற்று இறந்துவிட்டார் தெரியுமா?" என்று பரனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார் குமார்.
"என்னது? அப்படியா? " கவி ஏதும் சொல்லவில்லை என்பது வியப்பாக இருந்தது. அவளுக்கே தெரியாதா?

"பல்கலை நகர் வளாகத்திலேயே. கவியின் ஆய்வுக்கூடத்திலிருந்து நூறுமீட்டர் தொலைவில்"
பரன் பதிலிறுக்கவில்லை.

"கவியும் அவருடைய ஆய்வுத் தோழரும் இன்று முழுவதும் இதை அறிந்திருக்கவில்லை. என்று நினைக்கிறேன்" குமார் தன் சட்டைப் பையிலிருந்து ஒரு சிறு மரச் சதுரத்தை எடுத்தார்.

"அறிந்திருந்தால் கவி சொல்லியிருப்பாள்" என்ற பரன் இப்படி தேவையில்லாமல் தான் பேசுவதை உணர்ந்து நிறுத்தினான். மரச்சதுரத்தை பரனிடம் கொடுத்தார் குமார்.

"இது என்ன என்று நினைக்கிறீர்கள் பரன்"
தொடுவதற்கு வழவழப்பாக இருந்தது. கண்ணடிபோல் பரப்பு ஒளியை சிதறடித்தது.
கருஞ்சிவப்பாக இருந்தது. மெலிதான கோடுகள் குறுக்கே சென்றிருந்தன.

"இது என்ன மரம் பரன்?"
யாருக்குத் தெரியும். ஏதாவது அயல்நாட்டு மரமோ என்னவோ.
தலையை தெரியாது என அசைத்தான்.

"நம்ப மாட்டீர்கள். பனைமரம். பனை ஒரு சொரசொரப்பான மரம் பரன். இழைப்பது கடினம். நன்கு முதிர்ந்த பனையில் மிகத் திறைமையான ஒருவன் செய்தது"
"இருக்கலாம்"
"சரி. இது என்ன என்று நினைக்கிறீர்கள்"
"ஏதோ காட்டுவாசிகள் குழந்தைகளுக்கு விளையாட செய்திருப்பார்கள்."
"ம்ம். காட்டுவாசிகள் இப்போது யார் பரன். எல்லாம் பெருநகரிலிருந்து
வெளியேறிய நம் மக்கள்தானே" சிரித்தார் குமார்.
"இதை எதற்கு உங்களுக்கு காட்டுகிறேன் தெரியுமா? கவியின் ஆய்வுமேசை
இழுப்பறைகளில் ஒன்றில் இருந்தது இது"
"அதற்கென்ன?"

அறைக் கதவருகில் ஏதோ ஈரமான தடித்த கம்பளம் விழுவதுபோல் சத்தம் கேட்டது.
இருவரும் பாதி எழுந்து நகர முயற்சிக்கும்போது அறையில் வெண்புகை பரவியது.
கையிலிருந்த மரத்துண்டை கால்சட்டையில் சொருகிகொண்டு கதவை நோக்கி ஓடினான்
பரன். குமார் எங்கே என்று சரிவரத் தெரியவில்லை. அறைக்கு வெளியே மைதானத்தில் விளக்குகள் அனைத்தும் அணைந்தன. புகை அடர்ந்து எங்கும் பரவிக் கொண்டு இருந்தது. காவலர்களின் கைவிளக்குகள் அங்கிங்கும் அலைந்தன. கவி சென்ற விடுதியை நோக்கி விரைந்தான் பரன்.

இலக்கர்-2

" கவி. பயப்படாதே".
என்று சொல்லி அணைத்துக் கொண்டிருந்த பரனுக்கு கால்கள் மெல்ல நடுங்கின.
இலக்கர்கள் மூவரும் ஒரு முக்கோணத்தின் முனைகளில் இருந்து அனைவரையும் சுனைகளிலிருந்து விலக்கிச் சேர்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.
திகைப்பியால் வீழ்ந்த இரு சீனர்களையும் அகற்ற சுனைக்காவலாளர் இருவர் இலக்கருக்கு குறிசெலுத்தினர்.
ஆரம்பவாகிலி எனக் கத்தியவன் எவன் என்பதை அறிய இலக்கர் கண்களை கூட்டத்தில் உழற்றிக்கொண்டிருந்தனர்.
பரன் அருகில் ஒரு காவலாளி விரைந்து வந்தான்.

"பரன் அவர்களே. உடன் வாருங்கள். இப்பெண் உங்கள் இணையா?."
"ஆமாம்.கவி. உடனே வெளியேற முடியுமா? இலக்கர்...? "
"குறி செலுத்தியிருக்கிறேன். உம்முடன் மிதவை ரயிலில் பேசின இலக்கன் அப்போதே உங்களை தனிமைப் படுத்த வேண்டினான்"




தனக்கு முன்பே சுட்டுத்தரவுகள் போவது பரனுக்கு உவப்பாக இல்லை. கூட்டரசின் அதிகாரியாக இருப்பதற்கான விலைகள் இயல்பானதாக இல்லை. இதற்குள் கவியின் அனைத்து சுட்டிகளும் தன்னுடையவற்றினுடன் கோர்க்கப்பட்டிருக்கும் என்பது நினைவுக்கு வந்தது. என்னவிதமான வாழ்வு இது என நினைத்து கவியின் தோளை இறுக்கினான்.
"போய்விடலாம் பரன்." கவியின் குரல் எங்கிருந்தோ வருவதுபோல் கேட்டது.

"பரன். உங்களை ஹெப்பால் அலுவலகத்தில் விடுகிறேன். செலுத்தி வெளியில் இருக்கிறது. " காவலாளி சைகையில் சுனைச்சுற்றுச் சுவருக்கு வெளியில் காண்பித்தான்.
"யார் முதன்மையில் அழைக்கிறீர்கள்?"
"எமக்கு கடமைகள் உண்டு பரன். உங்களைத் தவற விட்டால் இலக்கர் நிச்சயம் என்னை குறித்து விடுவார்கள் . "
அவனின் பேசி ஒலித்தது. கேட்கும்போது , கவியைக் கூர்ந்து நோக்கி தலையை ஆட்டினான. அமுக்கி உள்வைத்து, "கவி, மன்னியுங்கள். உம்மை எனக்குத் இதற்கு முன் தெரியாது" என்றான்.
கவி திகைத்து "என்ன சொல்லுகிறீர்கள். நான் ஆய்வு மாணவி"
"முதலில் நடவுங்கள். இரண்டு பேரையும் கொண்டு சேர்ப்பதற்குள் என் உயிர் போய்விடும்"
அவனுடன் செல்ல பரனும் கவியும் திரும்பியபோது அருகில் சூழும் மக்களில் இருந்த ஒருவன் மெல்ல பரனின் முழங்கையைத் தொட்டான். கையை விலக்கி பரன் யார் அவன் என்று பார்த்தான்.
"பரன்... " என்ற அவன் தென்னாசியனைப் போல இருந்தான்.
"பரன், ஒட்டுத்தாளைப் பாருங்கள்" என்று கையில் அமுக்கினான்.
காவலாளி அம்மனிதனின் முகத்தில் அடித்தான்.
"விலகு."
பரனையும் கவியையும் இழுத்தவாறு காவலாளி வேகமாக விரைய அவனைத் தொட்டவனை ஒரு இலக்கன் பிடித்து விட்டிருந்தான்.
காவலாளி தடுப்புக்கட்டையை விலக்கி அவர்களை வெளிப்படுத்தி காவலுந்து ஒன்றில் திணித்தான். உந்தை முடுக்கி இடப்புறம் வலித்து தரையில் இருந்து உயர்ந்தான்.
பரன் முழங்கையைத் தடவிப்பார்க்க ஒட்டுத்தாள் ஒன்றை உணர்ந்தான். மெதுவாக அதை உரித்துப் பார்த்தான்.
எதுவும் அதில் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. வீட்டில் உணர்வருடிகளில் படிக்கலாம் என்று பையில் வைத்தான்.
கவி பயந்து பேசாமல் அருகில் குறுகி அமர்ந்திருந்தாள்.
"பயப்படாதே கவி. காவல் அலுவலகத்தில் பதித்துவிட்டு உடனே ஹோசூர் போய்விடலாம்" என்றான்.
முதன் முறையாக தன் வீட்டுக்கு இப்படி பயந்த சூழ்நிலையில் தானா அவளை அழைக்க வேண்டும் என நினைத்தான்.
"எனக்கென்னவோ மிகவும் பயமாக இருக்கிறது பரன். அவனுக்கு என்னைப்பற்றி என்ன செய்தி வந்திருக்கும்?"
"பார்க்கலாம்" என்றபோது உந்து அலுவலக வாசலில் நின்றது.
இறங்கின உடன் "அம்மணி நீங்கள் இடதுபுறம் உள்ள விடுதிக்கு வாருங்கள்" என காவலாளி அவளை விலக்கி நடத்தினான்.

"பரன்... சீக்கிரம் வந்துவிடு "
"விரைவில் பதித்துவிட்டு வந்து விடுவேன்"
பரனை அமரச்செய்த அலுவலர் தன் கணியை இயக்கினார்.
"பரன். 29. அயல்புலன்அறிவுத் துறை. துணச் செயலர். ம். ஹோசூரில் இன்று மழையா பரன்"
"சற்றே தூரல்"
"உங்கள் செயலர் என் உடன் படித்தவர். இட்டாநகர் மைய காவல் பயிற்சி கல்லூரி"
"நல்ல ஊர். இரண்டுவருடம் இருந்தேன்"
"ஆமாம். செயலர் இப்போதுதான் அழைத்தார். உங்களுடைய நாளைய கூட்டம் ஒத்திவைக்கப் பட்டுள்ளது"
"உங்களிடம் இதை சொல்லச் சொன்னாரா?"
பரனுக்கு மெலிதாக கோபம் வந்தது.
"ஆமாம். நீங்கள் இங்கே இரவு தங்க வேண்டும். சில கேள்விகள் உள்ளன"
"என்னிடமா?"

"ஆமாம். கவியிடமும் கூட"
"கவி? அவள் ஆய்வு மாணவி"
"தெரியும் பரன். இலக்கர் அறிவுத் துறை"
பரன் மூச்சை இழுத்து சற்றே உள்ளடக்கி மெதுவாக வெளியே விட்டான்.
"கூட்டாட்சி அனுமதி பெற்றிருக்கிறீரா?"
"மையப் பேராண்மை ஒப்புதல் நீங்கள் உள்ளே நுழைந்த போதுதான் வந்தது"
"நான் கவியிடம் இப்போது பேசலாமா?"
"இரவு உணவின் போது சந்திப்பீர்கள். அப்போது பேசலாம். இன்னும் ஒருமணி நேரம் உள்ளது.இப்போது பொதுவாக
சில கேள்விகள் இப்போது கேட்கலாமா? "

நிகழ்வுகள் சிக்கலாவதை பரன் உணர்ந்தான். செயலர் அனுமதித்திருக்கிறார். பேராண்மை ஒப்புதல் அளித்துள்ளது.
இரவு உணவுக்கு இன்னும் ஒரு மணி நேரம். கவி?

வாண்டா மக்கின்டாயரின் "of Mist and Grass and Sand"

ஆக்டோவியா பட்லரைப் பற்றிய இடுகையில் வாண்டா மக்கின்டாயரின் "of Mist and Grass and Sand" எனும் க்தையைப் பற்றிச் சொல்லியிருந்தேன். அதைப்பற்றி இங்கே.

அறுபதுகளின் இறுதியிலும் எழுபதுகளின் துவக்கத்திலும் பல பெண் எழுத்தாளர்கள் அறிபுனைவுகளை எழுத முனைந்தார்கள். முதலில் கோபமான பெண்ணியச் சார்பான கதைகள் எழுதப்பட்டன. 'இப்படி இருந்தால் எப்படி' எனும்படியான 'what if'கேள்விகளுக்கு தகுந்த களன்களை அறிபுனைவுகள் இயல்பாக தம்மில் சாத்தியப் படுத்துவன. எந்த ஒரு அதிகார மையம், கட்டுமானம் பற்றிய கேள்விகளயும் அதிர்வுதரும் வழிவகைகளை பதில்களாகவும் ஒரு அலட்சியத்துடன் அறிபுனைவுகளில் நிகழ்த்தலாம். ஒரு அளவுகடந்த எல்லையற்ற நினைப்புத் தளையறுத்தலையும் அறிபுனைவுகள் வழங்குகின்றன. உர்சுலா லெ கின், யோவான்னா ரஸ், சூசி மெக்கீ சார்னாஸ், ஆலிஸ் ஷெல்டன் என பல பெண் எழுத்தாளர்களுக்கு தம் பெண்ணியக் கருத்தாக்கங்களை வைத்து சமுதாயத்தின் ஆண் தன்மையைப்பற்றி, தேவையைப்பற்றி பாரியமான கேள்விகளை எழுப்ப அறிபுனைவுகள் சரியான தளமாக இருந்தன. கதைகள் என்றவகையில் பல நல்ல ஆக்கங்களையும் இம்முயற்சிகள் தந்தன என்பதை நினைவில் வைக்கலாம். இப்போது பாம்புக் கதை.

அறிபுனைவுகளில் பெண், ஆண் எழுதியது என்றெல்லாம் பிரித்துப்பார்க்காமல் எனக்குப் பிடித்த சிறந்த சிறுகதைகளில் ஒன்று 'பனி, புல், மணல் பற்றி...' என வாண்டா மக்கின்டாயர் எழுதிய கதை. 'பாம்பு' என்றே காரணப் பெயராக அழைக்கப்படும் ஒரு இளம் மருத்துவச்சியைப் பற்றிய கதை. பெரும் அணுச் சமர் கழிந்த காலத்தில் சிதிலமடந்த பூமியில் மிஞ்சிய இனக்குழுக்கள் ஆங்காங்கே பிரிந்து வாழ்கின்றனர். பயிற்சி முடிந்து நோய்தீர்க்கும் பனி, புல், மணல் எனும் பாம்புகளுடன் பெரும் பாலை ஒன்றைக் கடந்து வரும் மருத்துவச்சி 'பாம்பு'. அவளை ஒரு சிறு கிராமத்தினர் தம் குழுவின் நோயுற்ற பிள்ளை ஒன்றைக் காப்பாற்ற அழைத்துச் செல்கின்றனர். இதில் துவங்குகிறது கதை.
பிள்ளை மிகவும் நோயில் வருந்தி இறப்பின் வாயிலில் கிடக்கிறான். குழுவினருக்கு பாம்புகளின் மருத்துவம் செய்ய மிக அச்சமாகவும் தயக்கமாகவும் இருக்கிறது. ஒரு கையறு நிலையிலேயே பாம்பை அழைத்திருக்கிறார்கள். குழுவினர் சூழ நிற்க தன் பாம்புகளை பிள்ளையின் மீது படர விடுகிறாள். பனி பிள்ளையை நாவால் தீண்டி நோயை உணர்கிறது. பின்பு அது நோய்க்கான மருந்தை தன்னுள்ளே மறுநாள் சுரந்து நச்சுடன் பிள்ளையைக் கொத்தி உள்ளேற்றும். பிள்ளையுடன் தூங்க புல்லை விட்டுப் போகிறாள் பாம்பு. இதில் புல் இப்புவியின் உயிரி அல்ல. வேறொரு கோளிலிருந்து வந்த அயலுயிரி (alien). அதை இறக்கும் தறுவாயிலுள்ளவர்க்கு, நோயற்ற அமைதியான பிரிதலை தர பயன்படுத்துவாள் பாம்பு. அவ்வகையில் அச்சிறுவனின் முடிவை அமைதிப்படுத்த புல்லை அவனுடன் விட்டு இரவில் கூடாரத்தின் வெளியே போகிறாள் பாம்பு. இரவில் பனி உருவாக்கும் நச்சு மருந்தை காப்பாற்றும் பணி அவளுக்கு. பனி நச்சை உருவாக்கியவுடன் சிறுவனைக் கொத்தவிட கூடாரத்தினுள் நுழைபவளுக்கு பெரும் அதிர்ச்சி காத்திருக்கிறது. தன் நச்சுப் பற்களைக்காட்டி சிறுவனின் முகத்தருகில் சுருண்டு அவனுக்கு நிம்மதியான வலியற்ற உறக்கத்தையும் இன்பக்கனாக்களையும் அளித்துக் கொண்டிருந்த புல்லைப் பார்த்த உறவினர்கள் பயந்து போய் அதை வெட்டித்தூக்கி விலக்கிவிடுகிறார்கள். அளவற்ற துக்கத்துடன் பனியை சிறுவனின் மீது விடுகிறாள் பாம்பு...

தான், தம் நம்பிக்கைகள், வழக்கங்கள் இவற்றைத் தாண்டி அயலவரையும், அவர்தம் இயல்புகளையும் மருண்டு கண்டு அணுகும் ஒரு இனக்குழுவின் தற்காப்புச் செயல்கள் விளைவிக்கும் அளவீடற்ற சோகங்களைச் சொல்லும் இச்சிறுகதை அதை முதலில் படித்தபோது எனக்கு அறிபுனைவுகளின் வீச்சைக் காட்டியது. வாண்டா மக்கின்டாயர் இச்சிறுகதையை பின்னர் ஒரு பெரும்கதையாக்கி Dreamsnake எனும் நாவலாக வெளியிட்டார். அதுவும் நல்லதொரு கதை. பின்னொரு நாளில் அதைப்பற்றி எழுதுவேன். வாண்டா இச்சிறுகதையினாலும், நாவலினாலும் புகழ் பெற்றார். பின்னர் அக்கால ஸ்டார் ட்ரெக் பகுதிகளுக்கு கதை எழுதினார். பிற்காலத்தில் அவர் எழுதிய 'the moon and the sun'மற்றொரு சிறப்பான கதை என்று கூறுகிறார்கள். நான் படித்ததிலை.